“Bijna als moeder en dochter”

Behendig helpt vrijwilliger Hennie, Angeniet het zwemwater in. Het toont hoe ervaren ze hierin is. Al bijna 25 jaar gaat Hennie elke week zwemmen met Angeniet, bewoonster van de ColckHof. Angeniet slaat met haar handen op het water en de spetters vliegen op. Hennie houdt haar goed vast, draait rondjes met haar en knuffelt haar af en toe. Een lach verschijnt op Angeniets gezicht. Ze zijn door de jaren heen erg aan elkaar gehecht geraakt. “Het voelt alsof Angeniet een dochter is. Ze kan niet praten, dus uit haar gezichtsuitdrukking moet je opmaken hoe ze zich voelt. Ik weet niet of ze mij mist als ik niet kom, maar als ik kom, weet ze dat ik het ben. Er is altijd herkenning”, vertelt Hennie.

Zij hoort er ook bij

Angeniet zat altijd graag in bad en haar begeleiders hoopten dat er via het zwemmen een beter contact met haar mogelijk zou zijn. Hennie: “In het begin was Angeniet vooral bang in het water. Dan beet ze in haar handen. Ik heb toen weleens gedacht, ik stop ermee. Ik vond het moeilijk. Kan ik dit wel, vroeg ik mij af. Ze heeft niet zo veel contact met haar familie, dus ik wilde Angeniet niet laten vallen. Na een half jaar ging ze het steeds leuker vinden. De angst verdween. Het contact is gemakkelijker geworden. Angeniet is nu veel vrijer. Dat hebben we bereikt.” Ze gaan niet alleen samen zwemmen, maar Hennie is er ook bij als Angeniet uitstapjes maakt of op vakantie gaat. “Alles wat een moeder met haar kind doet, doe ik ook met Angeniet. We vieren samen sinterklaas, kerst en haar verjaardag. Toen mijn man en ik veertig jaar waren getrouwd, is ze op ons feest geweest. Ik heb twee kinderen en een LosserHofkind, zeg ik altijd. Zij hoort er ook bij.”

Dan bel je toch even

Hennie reageerde destijds op een advertentie in De Twentsche Courant waarin een vrijwilliger werd gevraagd om één keer per week te gaan zwemmen met een jonge vrouw, Angeniet dus. Hennie zocht vrijwilligerswerk zodat ze iets omhanden zou hebben zodra zij en haar echtgenoot met pensioen zouden zijn. Hennie werkte als bejaardenverzorgster bij Humanitas in Hengelo. “Ik dacht, oké, maar ik ken de wereld van mensen met een verstandelijke beperking niet. Mijn dochter zei, nou, dan bel je toch even. Dus heb ik gebeld. Ik werd uitgenodigd voor een gesprekje. De coördinator vrijwilligerswerk vond Angeniet en mij goed bij elkaar passen. Ik kan achteraf niet anders zeggen dan dat ze gelijk heeft gehad.”