“Praktijkverpleegkundige zijn, is hartstikke leuk”

Elke woongroep heeft zo veel mogelijk hun ‘vaste’ praktijkverpleegkundige en dat is wel zo fijn. Jet: “Elke groep heeft een vast aanspreekpunt bij wie ze terecht kunnen. Je bouwt een band op. Er is vertrouwen. Tenzij er natuurlijk sprake is van een spoedgeval. Dat wordt meteen door de dienstdoende verpleegkundige of arts behandeld.” Anne- Marie: “Als je vaste cliënten hebt, bijvoorbeeld op het diabetes-spreekuur, dan houd je goed overzicht en kun je cliënten goed volgen. Je weet met wie je te maken hebt.”

Doktersassistentes

Een paar jaar geleden heetten ze doktersassistentes, maar sinds juni 2014 zijn ze praktijkverpleegkundigen. De verandering betekende een uitbreiding van hun taken, betere zorg en meer kwaliteit. Ze moesten er een jaar lang voor naar school. Drie dagen per maand volgden ze de opleiding tot praktijkondersteuner huisarts bij Saxion. Pittig, maar de moeite waard. Jet: “Wij zijn meer de rechterhand geworden van de arts. De arts geeft sneller aan dat wij eerst even gaan kijken. We hebben dus een grotere verantwoordelijkheid gekregen.” Maar de arts houdt in alle gevallen de eindverantwoordelijkheid, benadrukken ze. Jet: “We koppelen alles terug.” Anne-Marie en Jet kunnen als praktijkverpleegkundigen bijvoorbeeld meer betekenen voor cliënten met chronische aandoeningen, zoals diabetes en hart- en vaatziekten. Ze houden gespecialiseerde spreekuren. Verder is er meer aandacht voor cliënten met wonden.

Jet: “De verzorging van wonden is heel lang een ondergeschoven kindje geweest. Ik heb nu patiënten die ik wekelijks zie. Voorheen ging er in de groep vaak gewoon een pleister op. Pas als een wond niet goed genas, kwam de dokter er aan te pas.” Anne-Marie: “Wij staan dichter bij de groepen, ze komen sneller bij je.” Jet: “Ik word steeds vaker gebeld om een wond te beoordelen. Die kant moeten we op.”

Bij gezondheidsklachten van cliënten kunnen woonbegeleiders of de cliënten tijdens kantooruren bellen met de praktijkverpleegkundigen op de locaties in Losser, Enschede of Almelo. Die behandelen de klacht zelf of regelen een consult bij een arts – bijvoorbeeld als er sprake is van koorts of hoesten. Na kantooruren is er één spoednummer voor alle locaties.

Jet Christenhusz

In 1987 begon ik als z-verpleegkundige aan de interne opleiding in Losser. Ik heb nog in de flat gewoond die onlangs is afgebroken. Ik was zeventien, kwam uit Hellendoorn, had geen rijbewijs, ik moest wel. Ik was meer dan twintig jaar woonbegeleider op dezelfde groep in verschillende samenstellingen. “Het is een hectisch vak, maar wel het mooiste baantje dat er is.” Toen er in Losser een doktersassistente ziek werd, vroegen ze of ik wilde invallen. Ik was toe aan iets anders. Zo kwam van het een het ander. Dat is nu drie jaar geleden. Ik ben wel voor de leeuwen gegooid. De combinatie van het werken met cliënten en de medisch inhoudelijk zorg spreekt mij aan. Je werkt in een team, maar ook solistisch. Het werken met mensen met een beperking is nooit saai.

Anne-Marie Teggeler

25 jaar geleden belandde ik via mijn stage voor de hogere beroepsopleiding verpleegkunde (hbo-v) bij De Twentse Zorgcentra, toen nog ’t Bouwhuis. Ik was meteen verkocht. Het huiselijke, de verzorging van de cliënten. Ik had nooit verwacht dat ik het leuk zou vinden, maar er was direct een klik. Ik was op mijn plek. Tijdens mijn opleiding deed ik hier nog vakantiewerk. Toen ik solliciteerde, werd ik aangenomen als groepsleider. Sinds 2005 ben ik doktersassistente. Ik wilde graag iets meer medisch inhoudelijk doen, maar wel blijven omgaan met cliënten. Dat bevalt goed. Je moet hier wel kunnen schakelen. Als je met iets bezig bent, gebeurt er iets anders dat je dan moet laten voorgaan. Je moet overzicht houden op verschillende dingen. En aan het einde van de dag kijken of je alles kunt afvinken.